Iemand die van iemand anders houdt, zegt altijd dat dat komt doordat die ander zo mooi is, op een of andere manier, van buiten of van binnen, of allebei, – terwijl andere mensen daar vaak niets van zien, en meestal is het ook niet zo. Maar wie altijd mooi is, is degene die liefheeft, want hij heeft lief en wordt daardoor bestraald door dat licht.

Die vraag is te goed om met een antwoord te verknoeien.

Alles zal vergeten worden en ten slotte verdwijnen en dan nooit gebeurd zijn. En het is deze gedachte, die hem plotseling de verdorven kracht geef om te doen wat hem te doen staat.

De vraag, wat dat was tussen hen, zouden zij pas later bespreken – toen het er niet meer was, toen al die dagen in hun herinnering ineengevloeid waren tot een eeuwig-onvergetelijke dag. Ook de grieken, wist hij, die de grondslag hadden gelegd van de westerse cultuur, bezaten geen woord voor cultuur. De woorden kwamen pas als de zaak was verdwenen.

Boundaries have to be continuously sealed off, but it’s a hopeless job, for everything touches everything else in this world. A beginning never disappears, not even with an ending.

In het ene landschap was ik het vorige vergeten, zoals je op straat onafgebroken gezichten ziet, die je onafgebroken vergeet.

All human beings were of course unique, and they only discovered that when someone else fell in love with them or when no one ever fell in love with them.

I never understood how anyone could feel small compared with the universe. After all, man knows how overwhelmingly large it is, and a few others things besides, and that means he is not small. The fact that man has discovered all this precisely proves his greatness.

If you find life absurd, shouldn’t you find death precisely meaningful?

But nothing exists in the future; it is empty; one might die at any minute.